Ты мёртвы, быццам дзень мінулы,
Што з памяці яшчэ ня зьнік.
Ты – вецер у вакзальных вулках,
Кудой прагрукацеў цягнік.
І гэта ноч, як дамавіна,
Сплыве з табою ў небыцьцё.
І будзе бледная жанчына
Зьбіраць апалае лісьцё
У вулках, дзе з табой бывала,
І будзе вогнішча паліць,
І будзе дым каля вакзала
Нібыта прывід твой хадзіць...
Чаго ты жыў – ніхто ня знае.
Нашто памёр – ня знаеш ты.
І кроў зь цябе, як грэх, сьцякае
На патаптаныя лісты...
18.XI.1998.
|
|
